Pytania na odpowiedzi

Od zawsze dużo działo się w mojej głowie, ale rzadko potrafiłam wyartykułować porządną opinię lub wyrazić, co naprawdę myślę. Zabrałam się więc za gawędziarstwo i w głębi ducha liczę, że znajdzie się ktoś, kto wyłapie konkluzję i wejdzie w mój chaotyczny tok. Uwielbiam luźne rozważania na temat miłości, ale wiadomo, że łatwiej je prowadzić, gdy ma się kogoś na warsztat. Oto i on!

Dokładnie tak, jak opisują to wszystkie czasopisma: miłość przyszła niespodziewanie i w niecodziennych okolicznościach. Zakochałam się w facecie, którego widziałam dwa razy w życiu. Trzy lata temu po raz pierwszy, dwa lata temu po raz drugi. Koniec. Teraz, po ponad roku nie jestem w stanie o nim zapomnieć i ciągle chodzi mi po głowie wspomnienie tych ostatnich dni wakacji, beztroskich i słonecznych. Czemu to było tak zupełnie nieoczekiwane, a okoliczności niesprzyjające? Bo byłam w górach ze swoim chłopakiem, który zaproponował mi wyjazd na tydzień do swojego kumpla. Próbowałam za wszelką cenę dusić w sobie wszelkie przejawy sympatii i zainteresowania i z początku szło fantastycznie. Cieszyłam się pobytem w górach, miłym towarzystwem kolegów mojego chłopaka, jednak następnego lata uczucie, którym próbowałam nie darzyć tego chłopaka nasiliło się tak i walnęło we mnie z taką siłą, że wszelkie wewnętrzne dyskusje z moim sercem zostały rozstrzygnięte na niekorzyść dla mnie. Co się zmieniło? Z moim crushem naprawdę niewiele, jednak z chłopakiem- wiele... Nie nienawidzę siebie za to. Nie moja wina, że głupie serce. 

Teraz, gdy zostałam sama ze swoimi rozkminami, stwierdzam, że muszę odłożyć na bok obawy o utratę godności i zaatakować te góry. Pojechać, usiąść i pogadać przy kawie, lub wypalić soczyste ,,Kocham cię'' prosto w kierunku mojego platonicznego ukochanego. Nie wiem, co się stanie, gdy zrobię jedno, albo drugie, ale wiem, że nie stanie się nic, jeśli zostanę w domu i dalej będę słuchać Jennifer Rush w zapętleniu.

Miało nie być konkluzji i odpowiedzi, ale jednak nasuwa mi się pewna myśl. Trzeba dążyć do szczęścia, próbować złapać je za nogi, lekko, nie na siłę, pokazać się losowi, bo on nawet może nie widzieć, że istniejemy. 

Tym wpisem chciałabym się przywitać z moimi wiernymi czytelnikami i zapytać, czy Wam się przydarzyło przeżyć kiedyś coś niekonwencjonalnego, co ciężko schować między kartami kodeksu moralnego?

Buziaki

Moje miłosne uniesienie trwało jeden dzień…  Zrobiłam pierwszy krok w stronę swojego szczęścia i cudownej miłości. Dostałam subtelnego kosza, więc mój miłosny zawód był kontynuacją i trwa do teraz. Raz jest lepiej, raz jest gorzej, wiadomo. Jak sobie z tym poradzić? Wsadzić w coś ręce. Niestety jest to frustrujące, bo nawet jeśli zrobisz już wszystko, to możesz osiągnąć satysfakcję w 99%, co nie daje Ci stuprocentowej satysfkacji i stąd frustracja. Robisz świetne rzeczy, realizujesz się, chodzisz z głową w chmurach, a dla kogo ta piękna uśmiechnięta twarz? Dla niego!!! Nie możesz oszczędzić sobie słuchania ”Fight for This Love”  z myślą o nim i fantazjowania, że właśnie o jego miłość walczysz cały czas, wypruwając sobie flaki dla własnego szczęścia. Oszukujesz tylko siebie, ale to jest zapisane we krwi, bo to są emocje- to co nas odróżnia od warzyw.

Luźno sobie myślę, bardzo luzacko. Niestety- moja ściśnięta wyobraźnia potrafi wykrzesać z siebie tylko myśl o nim i obrazek jego cudownego miasta, domu i okolicy. Sielankowy obraz. To już zakrawa na plany na przyszłość: wyprowadzić się w góry, pod sam las, mieć piękny dom z piękną łąką i tarasem, na którym można wypić rano kawę ze swoim ukochanym, podczas gdy dzieci budzą się do życia w swoich rozkosznych łóżeczkach. Chciałabym wszystkim powiedzieć, że to bujda, że wolałabym zrobić karierę i podróżować pierwszą klasą w każde możliwe miejsce, zamawiać kayak for one i pić drinki z palemką. Ale to nieprawda. Kocham obraz, który jawi się w mojej głowie, a jest tak przejrzysty, jak gdybym wiedziała, że taka właśnie jest moja przyszłość, zupełnie jakbym ją znała i tylko na nią czekała. 

Oczywiście, gonią mnie teraz nowoczesne czasy i nawet czasem staram się iść równym krokiem, ale nie bardzo mi to leży. Jakoś tak lubię ten spokój, lubię zajmować się ogródkiem jesienią, kiedy trzeba zgrabić liście i latem, kiedy trzeba się przejść po ogrodzie i obejrzeć w jakim stanie są kwiatuszki. Nowoczesne czasy i konwenanse XXI wieku to jednak temat na cały wpis...

P.S. Nie poddam się bez walki, spróbuję jeszcze raz :)